meegewerkt en de MD3 heeft de A-status. De vriendenclub die het schip heeft overgenomen wil dat ook zo houden. Dat vind ik heel goed, het schip heeft weer een toekomst. Ik had het aan geen ander willen verkopen.’

4. Vertrouwen op je schip
‘Ik doe het liefst alles onder zeil, maar je kunt tegenwoordig niet buiten een motor, vanwege het manoeuvreren in de havens. Toen ik de gloeikop ging vervangen had ik een motor gekocht, die stond in Den Oever. Ik had de dochter van Van Goor versierd, van de Monnickendammer werf, die zou mee om hem op te halen. Onderweg op het IJsselmeer barstte de uitlaat, wat een hoop rook en ellende gaf. Dat meissie zat binnen, die kon gelijk wel mee in de wasmachine. Maar dat hebben we wel weer schoon gekregen. Ik woonde aan boord en dan kun je je niet altijd wassen. Zo’n schip, daar ga je naar ruiken, daar raak je helemaal mee vergroeid. Toch kon ik het ook goed loslaten. Toen ik een zetschipper nam en in het Zuiderzeemuseum ging werken had ik geen hartzeer dat ik niet meer op de MD3 zat. Ik voer toen veel met de blazer van het museum, deed demonstraties van vistechnieken. Er zat nog een vergunning voor groot vistuig op. De politie begreep dat niet, die haalde mijn fuiken uit het water, maar die moesten ze toch weer teruggeven. Ik heb wel eens een paling gevangen, zo groot. Ik verkocht hem aan Stef, van restaurant “De Smederij” in Enkhuizen. Die maakte hem mooi klaar en serveerde hem aan vier Italianen, maar die konden hem nauwelijks op. Toen ik wegging bij het museum ben ik weer gaan varen op de MD3. Dat was nog een mooie tijd, een goeie tien jaar lang. Het schip is goed voor me geweest. Op de laatste reis kreeg ik een herseninfarct, gelukkig was Anton, de zetschipper, ook aan boord. Die heeft het schip terug gezeild. Ik heb geluk gehad, twee dagen eerder zat ik nog in het topje van de mast om een draadje te vervangen.’

5. Gasten zijn een aanwinst
‘Ik ben eigenlijk een visserman van huis uit, maar met mensen varen vond ik altijd al het mooiste. De verscheidenheid van de mensen, iedereen heeft een eigen verhaal, en op een reis van een week of langer maak je altijd vrienden. Ik ben geen eenzelvig tiep. Ik hield van dansen, de tango, Russische volksmuziek, ik heb jaren geschermd met de floret. Meisjes waren er altijd te over, iedereen wil toch altijd de schipper versieren, dat is het hoogste. Maar ik was daar niet van. Er lag wel eens een naakte meid in bed, maar die stuurde ik er meteen weer uit, en als ze jong waren liet ik ze er door de schooljuf uithalen. Dat gedonder moet je niet hebben, bovendien was ik al getrouwd, met Hetty.

6. Het leven loopt anders dan je denkt
‘Ik heb met alleen Ambachtsschool alles bereikt wat ik wilde, alle diploma’s gehaald die ik nodig had, ik ben alleen maar geklommen. Daar ben ik heel tevreden over. Van het lange staan bij die demonstraties in het museum kreeg ik een trombosebeen, daar belandde ik mee in het ziekenhuis. Hetty kwam op bezoek, die had zelf altijd wat en kon het niet velen dat ik daar nou lag. ‘Er wordt er hier maar één ziek en dat ben ik,’ zei ze. Zij was inderdaad heel veel ziek, en had ook altijd wat te klagen. Toen ben ik bij haar weggegaan. Twintig jaar later, ik woonde allang alleen, kwam de belastingdienst op bezoek; ze wilden me voortwee laten betalen en dat deed ik niet. We waren nooit officieel gescheiden, dat hebben we toen alsnog gedaan. Maar nu, na mijn herseninfarct, komt Hetty weer veel op bezoek. We zijn weer vrienden, ik heb een grens gesteld aan haar klagen en nu gaat het goed.’

De schokker afgemeerd. Henk Hortensius voer altijd met niet meer dan 12 personen

7. Water en Wind
‘Met Piet Bongers, waarmee ik dat scheepje uit Durban ging ophalen, overlegde ik over de reis. Het Suezkanaal was niet echt een optie vanwege de piraten bij de Somalische kust. Dus gingen we maar om de Kaap. Dat was 800 mijl meer, maar je krijgt de Agulhasstroom mee dus dat schiet wel lekker op. Onder Madagaskar waren ook wel zeerovers, dus besloten we om radiostilte aan te houden. We hadden toch niemand iets te melden. Wel heel veel gevist. Mijn vriendin vroeg later: ‘Waar praatten jullie dan over?’ Nou, over niks. Van de Agulhas kom je dan in de Humboldstroom. Dat is een overgang; van puffend in je zwembroek zit je opeens met een berenmuts op te tandenklapperen. Het schip slingerde als een beest, maar het hield zich goed enna 65 dagen waren we op de Azoren. In de doldrums raakte wel op mysterieuze wijze de dieseltank leeg, 400 liter was zomaar opeens spoorloos, we hadden nog net een jerrycannetje vol om de Azoren binnen te lopen. Al die tijd hadden we de radio uit gehouden, dus thuis werden ze wat ongerust. We hadden wel nu en dan een berichtje gestuurd, maar dat bleek in de spam beland. Na de Azoren raakten we in een dikke storm verzeild. Vier dagen lang beuken op de rand van het continentaal plat. Het woei zo hard dat de slijtplaten van het dek vlogen. Ik was net van plan om een mooie foto te maken van een enorme golf die ons achterop liep, toen er een topgolf overheen kwam, die het schip vol en mij overboord sloeg. Gelukkig was ik aangelijnd, dus ik kon weer aan boord komen. Daarna was het hozen, want we hadden dood schip. De laatste posi tie hebben we snel ingetekend, daarna verder op ouderwetse navigatie. Voor de Britse kust, bij Bishops Rock, kregen we de zwarte bende (douane, red.) aan boord, omdat we geen verlichting hadden. We werden opgebracht en het hele schip werd uit elkaar geschroefd. Toen vonden ze opeens sporen van cocaïne. Godsonmogelijk! Bleek later dat ze net op een ander schip een lading hadden gevangen; de kleren van die douanemannen zaten er nog onder. Daar hadden ze ons schip mee besmet. Konden we weer verder. Gelukkig was die storm toen wel over.’

Het robuuste interieur van de MD3 waarover Henk ruzie maakte, want hij wilde het niet kwijt.